Οι εγγυητές στα δάνεια ευθύνονται εις ολόκληρον και ως αυτοφειλέτες, δηλαδή οφείλουν όπως οι πρωτοφειλέτες ολόκληρο το οφειλόμενο ποσό. Το θέμα λοιπόν που προκύπτει είναι τι γίνεται και τι μπορεί να κάνει ο εγγυητής στην περίπτωση που ο πρωτοφειλέτης προβεί σε παύση πληρωμών.
Σήμερα, μάλιστα, πολλοί εγγυητές βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να οφείλουν τεράστια χρηματικά ποσά, γιατί οι πρωτοφειλέτες έχουν υπαχθεί στο Νόμο Κατσέλη, οπότε οι δικές τους οφειλές ρυθμίζονται ή/και κουρεύονται.
Πολλάκις δε οι εγγυητές δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ευθύνης τους και νομίζουν ότι αφού ρυθμίστηκαν τα δάνεια του πρωτοφειλέτη, η ρύθμιση αυτή αφορά και τους ίδιους. Όμως ο νόμος καλύπτει μόνο αυτόν που κάνει αίτηση να υπαχθεί σε αυτόν και όχι τους συνοφειλέτες των ρυθμιζόμενων δανείων.
Η μια λύση λοιπόν για τον εγγυητή είναι να καταβάλλει ο ίδιος τα οφειλόμενα προκειμένου να αποφύγει τον κίνδυνο να στραφεί η τράπεζα κατά της δικής του περιουσίας. Πράγμα σχεδόν αδύνατο.
Η άλλη λύση είναι να κάνει και ο εγγυητής αίτηση να υπαχθεί στο νόμο Κατσέλη, εφόσον βέβαια συντρέχουν στο πρόσωπό του οι προϋποθέσεις που τάσσει ο νόμος, με βασικότερη να μην είναι έμπορος.
Το ίδιο σε σχέση με την ευθύνη του εγγυητή ισχύει και στην περίπτωση του εκ τρίτου συμβαλλόμενου, σε συμβάσεις στεγαστικών δανείων με το ΤΠκΔ.
Παρότι, υφίστανται αμφιβολίες αν το ΤΠκΔ θεωρεί ή όχι οφειλέτη τον εκ τρίτου συμβαλλόμενο, αυτός τελικά ενέχεται ως οφειλέτης, καθώς στη σχετική τυποποιημένη σύμβαση που έχει υπογράψει υπάρχει σχετικός όρος.
Επομένως, αίτηση για υπαγωγή στο νόμο Κατσέλη σε τέτοια περίπτωση δεν πρέπει να υποβάλει μόνο ο οφειλέτης, αλλά και ο εκ τρίτου συμβαλλόμενος.